Wat zouden de kappers het meest missen: de routine van het knippen en krullen, de kunst om een passend kapsel bij iemand te zien passen en het vervolgens kundig uit een bos haar te toveren, of het contact met de klanten? Ook bij restauranthouders en masseurs kunnen we ons afvragen of ze snakken naar de techniek, de creativiteit of de dialoog. Die vraag kunnen we ook aan honderdduizenden leraren en lerarenopleiders stellen. Voor die laatste groep geldt nog altijd dat ze amper in klassen, aula’s of docentenruimtes vertoeven. Missen leraren op alle onderwijsniveaus vooral de stof, de didactische performance of het werkelijke contact met leerlingen en collega’s? De centen missen ze alvast nooit, want de betaling volgt als vanouds.
We kennen het antwoord helaas niet. Wat ons wel opvalt is dat heel wat leraren aangeven dat ze nauwelijks zonder het directe en betekenisvolle contact met individuele leerlingen en collega’s kunnen. Sommige collega’s geven uitdrukkelijk aan dat dit gevoel hen verrast of dat ze schrikken van wie er nog allemaal dat gemis verwoordt. We lijken wel zieken die plots beseffen hoe dierbaar hun gezondheid hen is. Sociale dieren als we zijn, missen we onze parallelcollega’s, onze buddy’s aan de koffieautomaat, onze starters voor wie we er niet op dezelfde manier zijn als anders. We missen zelfs collega’s en leerlingen waarvan we nooit hadden durven vermoeden dat we ze ooit zouden kunnen missen, collega’s die we in pre-lockdowntijden amper iets te vragen of te zeggen hadden.
Joepie, we laten elkaar niet koud.
Meer nog. Sommige collega’s missen zelfs de moeilijke gesprekken. ‘Fijn’ kun je tête-à-têtes over probleemgedrag niet bepaald noemen. Zelfs aan stukken gesnikte verhalen blijken extra zin te geven aan ons werk. Studenten eerlijke feedback geven op een stage waarin ze vastlopen is evenmin een pretje, maar in de confrontatie, zelfs de heroriëntatie en de troost, voelen we dat we nodig zijn, dat we er net als zij, mogen zijn. Het gevoel komt van twee kanten. We zien plots dat gasten van wie we dachten dat ze niets liever doen dan de op boel stelten zetten en ons op de kast jagen, ons ook missen. Ze lijken het te menen en drukken het zelfs uit.
Joepie, we komen dichter bij elkaar.
Mentaal contact willen vatten in competenties is een heikele onderneming. Het zit namelijk overal in vervat: in de begeleider van leer- en ontwikkelingsprocessen, de opvoeder en de partner van deze en gene. Hoewel de ene er beter in is dan de ander en dit tot op zekere hoogte trainbaar is, lijkt voor ons vooral de wil om het contact aan te gaan van groot belang. Laat ons dit cultiveren, de wil om breder contact te leggen, ook met collega’s en partners die niet denken of zijn zoals wij, die ons verrassen en tegenspreken, die onze job en ons leven kleuren.
Joepie, nog iets om over bij te leren.
Stay in touch.
De Raad van Bestuur van VELOV wenst alle leraren en lerarenopleiders een welgekomen en welverdiende vakantie.